Een paar weken geleden had ik de gelegenheid om een dorp in het zuiden van Sulawesi te bezoeken. Ik vroeg naar de manier waarop het afval verwerkt werd.
Verbranden
Buiten de steden is er geen ophaaldienst voor afval. Mensen vegen dagelijks hun straatje en verbranden de droge bladeren uit hun tuin. Daar voegen ze het keukenafval bij. Inclusief de plastic verpakkingen van mie, rijst, snacks en ander afval.
Ik mocht iets vertellen over afval en de natuur. Ik dacht na over oplossingen voor het probleem van het verbranden van plastic. Maar wat moet een huisvrouw met haar afval als het niet opgehaald wordt? En wat als zij het niet wil verbranden?
De beste oplossing die ik kon bedenken was om afval te verzamelen op een plek waar het de natuur niet kan belasten. En dat is precies wat hier gebeurt in de grote stad. Buiten de stad ligt een enorme berg afval. Dagelijks worden er truckladingen vol nieuw afval bijgestort.
Ik wordt verdrietig bij het zien van zoveel onverwerkt afval. Maar ik realiseer mij ook dat we er in Nederland niet veel beter aan toe zijn. Ja, afval wordt gescheiden, verbrand in grote ovens onder strikte regels. Plastic wordt gerecycled. Maar hoeveel plastic wordt niet vervoerd naar landen als Indonesië, buiten ons blikveld? En hoeveel daarvan kan er werkelijk gerecycled worden? Indonesië kan haar eigen plastic al niet aan. Het ligt te smeulen langs de weg, het drijft via goten en rivieren de zee in. Het verpest en verstikt de natuur. En ik denk, ‘zo kan het niet bedoeld zijn. Zo is het niet geschapen.’ Het vuurt me aan om naar betere oplossingen te zoeken.
Plastic zakjes vermijden
Een belangrijke oplossing vind ik in het voorkomen van afval. In het dorp deelde ik aan het eind van mijn verhaal aan twintig vrouwen kleine katoenen zakjes uit om mee te nemen naar de markt. Om kleine groenten als tomaten of uitjes in te doen. Ik rekende samen met hen uit dat het 1000 plastic zakjes per jaar scheelt als zij allemaal een keer per week het zakje gebruiken. 1000 zakjes die niet verbrand hoeven te worden, die niet meegevoerd worden op de wind en blijven hangen achter de takken van een boom, die niet in zee terecht komen waar ze de komende 20 jaar nog zullen blijven zweven.
In Nederland kun je op vaak op de groenteafdeling van de supermarkt kleine herbruikbare zakjes kopen. Ik had er zelf een paar gemaakt van een lapje katoen. Ik nam ze mee naar de markt en liet er kleine groentes als spruitjes of champignons in doen. Opgevouwen nemen ze in je tas haast geen ruimte in en ik zorgde ervoor dat ik altijd zo’n klein zakje bij me had.
Zelf maken
Kun je zelf een beetje naaien, naai dan een paar zakjes in verschillende formaten. Hier volgt een beschrijving van hoe je te werk gaat.
| Formaat zakje hxb | 20×30 cm | 30×20 cm | 30×30 cm |
| Formaat lapje hxb | 24×62 cm | 34×42 cm | 34×62 cm |
- Knip een lapje katoen op maat.
- Vouw het lapje over de zijlijn dubbel en naai op 1 cm van de rand de ander zijkant en aansluitend de onderkant dicht.
- Vouw de bovenrand naar binnen om een tunnel van 2 cm te maken, met een inslag van 1 cm.
- Naai de tunnel maar laat een opening voor het koord.
Elke week één keer gebruikt, scheelt tweeënvijftig plastic zakjes per jaar!
Goed bezig!
Dank je wel Alice voor je verhaal en inspiratie. Mooi hoe je laagdrempelig zakjes uitdeelde aan 20 vrouwen. Dat het tot zegen mag zijn!!
Wat een goed idee Alice, hopelijk vindt het veel navolging.
Ik kan me voorstellen dat je verdrietig wordt van de grote berg afval.
Het doet me denken aan de vraag hoe je een olifant eet: hapje voor hapje.
Ga zo door Alice!
Hartelijke groeten, Dineke
Elk plastic zakje is er één, en dat geldt voor alle kleine dingen.
Van het scheiden van afval tot het ( zoveel mogelijk) vermijden
van plastic-gebruik. Goede actie!!
Je hebt me wel aan het denken gezet om me nog meer in te spannen en zelf creatief te worden om van katoenen lappen (ik heb er genoeg na mijn verhuizing) zakjes te naaien.
Ga zo door met het delen aan anderen en ook je recepten op je blog bekend te maken.
Dank en alle goeds beiden toegebeden!
super bezig Alice.
hoe eenvoudig kan het zijn.
ik heb ook klanten die met een linnen/ katoenen zak brood komen kopen.
begint met bewustwording.
kijk nu al uit naar je volgende blog
Lieve Alice,
Op de kring in Neede nam je je brood ook altijd mee in een katoenen tasje. Wij nemen het voortaan in een trommeltje mee (ha,ha, ik kan niet naaien). Fijn dat je zulk goed werk kunt doen en we bidden voor jullie visum hoor. Veel sterkte daarmee. Hartelijke groeten, Jan en Fokje